Het lijkt eenvoudig om het ontwerp van de tafel te verklaren door te verwijzen naar de manier waarop deze wordt geproduceerd. De duidelijk te onderscheiden onderdelen worden niet gezaagd, Ze worden door een boor gefreesd, met gebruik van een zogenaamde CNC (Computer numerical control). Deze frees volgt direct de digitale ontwerptekeningen. Ze kan echter geen haakse binnenhoek maken. Vandaar die extra uithalen, daar waar een haakse binnenhoek gewenst is. Sommige onderdelen hebben een schijnbaar zo efficiënt mogelijke vorm, alsof het om een skelet gaat. Andere weer zijn zo rechtkantig mogelijk en dus efficiënt over een rechthoekige basisplaat te verdelen. Het materiaalverbruik wordt zodoende geoptimaliseerd. De onderdelen van de tafel passen net uit een standaard plaatmaat, met amper restafval. Ik zou ook kunnen verhalen over het streven om de tafel zonder lijm te willen assembleren en de noodzaak om daartoe wiggen in 3d te doen printen. Alsof verbinden een groot goed is. En uiteindelijk toont de tafel alles wat gedaan wil worden en zodoende eerlijkheid belangrijk lijkt. Maar zo eenvoudig laat een ontwerpresultaat zich niet uitleggen. Immers het gevolg van menige conceptie is op voorhand ongewis. Wie bedenkt weet dat het gaat om het vinden van de juiste tussentijdse vragen. Het resultaat lijkt bedoeld, het groeit echter in belangrijke mate al doende. Het ding heeft een wil gekregen.