Met het ontstaan van de bezitsdrang van de (binnen)bloem kwam de behoefte aan een houder, een container of een vaas, waardoor dit object een belangrijke cultuurdrager werd. Maar al te graag spelen ontwerpers sindsdien het verleidelijke spel dat bestaat uit het ontwerpen van een object dat geen primair levensbelang dient; zoals een vaas dus? Immers zonder een strikt en / of complex “programma” voelen ontwerpers zich vaak vrij om met een swingende, levendige en “grenzeloze” designhand op zoek te gaan naar een persoonlijk designgenie. Niet zelden overstemt de vaas de bloem. Stel je hypothetisch voor dat de vorm van een vaas een efficiënter gebruik van bloemen zou kunnen uitlokken. Immers het is toch duidelijk dat we de bloem op diens natuurlijke hoogtepunt doden. Als er dan toch al zo een hoge prijs betaald wordt, dan lijkt efficiënt bloemgebruik een morele verplichting? Daarmee laten we de eenvoudige wereld van het uitbundige boeket achter ons. Dat extaseboeket dat vooral de macht en rijkdom van de eigenaar wil illustreren; een seriemoordenaar dus. Overigens als straf voor een dergelijke verspilling verliezen we de kwaliteit van de individuele bloem, waar we van nature toch zo dol op blijken te zijn, makkelijk uit het oog. Kan een vaas ons (desgewenst metaforisch) helpen te ervaren wat we missen als we verblind raken door overvloed?