Base Series

part of..................

design year..........

2004

We genieten dagelijks onoplettend en vaak onwetend van veel fantastische uitvindingen, zoals een broekzak, tape, een tas of…. een bijzettafeltje. Ik wilde deze reeks aan fantastische levensondersteuners eren met een ontwerp van een serie (bijzet)tafels, die ogen alsof een kind (of kunstenaar Paul Klee) ze getekend heeft: een horizontaal vlak en haaks erop vanuit de vier hoeken, telkens een lijn / poot. Maar zoals zo vaak; eenvoud in vorm vergt het uiterste in detaillering / uitvoering. Door het vinden van de juiste, bescheiden verhouding, tussen de kleinste materiaalmaten en het raakvlak ter plaatse van de lasknoop (tussen blad en poot), ogen de tafels behoorlijk rank maar zijn ze wel degelijk uiterst stevig. Ik meende de datum van productie eruit te moeten laseren (overigens als een hommage aan kunstenaar On Kawara), zodat het blad zijn dikte en materialiteit nadrukkelijker toont. Ik ontwierp daartoe een archaïsch ogend letterfont. Ook fantaseerde ik dat bij een toekomstige opgraving, wellicht een aantal beschavingen verder, dit onnozele gebruiksvoorwerp dat over veel meer eeuwigheidswaarde beschikt dan wij mensen, de nodige archeologische vragen zal oproepen.

Every day, we thoughtlessly enjoy many fantastic inventions, such as a pocket, tape, paper or…. a side table. I wanted to honour this series of fantastic life supporters with a design of a series of (side) tables which look as if a child (or artist Paul Klee) has drawn them: a horizontal plane and perpendicular to it in the four corners, each time a line / leg. But, you know, simplicity in form demands the utmost in detailing and execution. By finding the right ratio between the smallest material sizes and the quality of the welding node (between top and leg), the tables look quite slender; still they are extremely sturdy. I thought, I should laser cut out the date of production (as a tribute to artist On Kawara), so that the steel sheet shows its thickness and physicality more emphatically. I designed an archaic-looking font for this purpose. I also fantasised that in a future excavation, perhaps a few civilisations further down the line when we, the people of today, will be dust again, this silly utensil has a much greater eternal value and will then inevitably raise archaeological questions.